Het venijn zat in de staart. Vanaf zijn negentiende onafgebroken gewerkt en dan vlak voor de finish stranden. Het overkwam Roy Bosboom. Het bedrijf waar hij zijn werkzame leven wilde beëindigen, moest de deuren sluiten. Roy verloor zijn baan, twee jaar voor zijn pensioen. “Mijn leven begon te bestaan uit sollicitatiebrieven schrijven. Verplicht, elke week één. Een frustrerende en stressvolle periode. Als 64-jarige maak je nauwelijks kans. Slechts één keer kreeg ik een reactie, maar al snel kwam de aap uit de mouw. Ze wilden vooral de klanten hebben die ik in mijn vorige functie als verkoper van kantoorinrichting had.”
Vorig jaar april, zo’n drie maanden voordat hij 66 zou worden, kreeg Roy van het UWV bericht dat hij niet langer hoefde te solliciteren. “De overheid had inmiddels bepaald dat dit niet hoefde als je na je 65ste werkloos zou zijn.” Zijn vrouw Annelies, die naast hem zit: “Hij was zó blij dat hij een vreugdesprong maakte. Het was voor het eerst dat ik hem zag dansen!” Toen Roy zijn eerste AOW-uitkering ontving, was de eerste vraag: hoe moeten we nou maandelijks rondkomen? “Vooraf hoor je wat de bruto-uitkering is. Toen we het nettobedrag zagen, schrokken we er een beetje van. En van de lijfrentes die we bij elkaar hebben gespaard, moeten we het met de huidige rentestand ook niet hebben”, vertelt Roy. Annelies: “We kochten een kasboekje en gingen onze uitgaven bijhouden, want we hadden daar geen goed inzicht in.” Ze stellen vast dat zij niet veel anders zijn gaan leven. Roy: “We zijn wel kritischer gaan kijken. Dat levert echt besparingen op.”
Roy en Annelies prijzen zich gelukkig, dat zij van een generatie zijn die geleerd heeft te sparen. Daardoor kunnen ze leuke dingen blijven doen. Zoals hun gezamenlijke passie: door Europa toeren met hun fraai opgeknapte MG. Dat vraagt wel financiële offers. De laatste keer dat zij van zo’n vakantie terugkwamen, was dat namelijk niet met deze oldtimer. Die volgde enige tijd later met de auto-ambulance… ●
Het venijn zat in de staart. Vanaf zijn negentiende onafgebroken gewerkt en dan vlak voor de finish stranden. Het overkwam Roy Bosboom. Het bedrijf waar hij zijn werkzame leven wilde beëindigen, moest de deuren sluiten. Roy verloor zijn baan, twee jaar voor zijn pensioen. “Mijn leven begon te bestaan uit sollicitatiebrieven schrijven. Verplicht, elke week één. Een frustrerende en stressvolle periode. Als 64-jarige maak je nauwelijks kans. Slechts één keer kreeg ik een reactie, maar al snel kwam de aap uit de mouw. Ze wilden vooral de klanten hebben die ik in mijn vorige functie als verkoper van kantoorinrichting had.”
Vorig jaar april, zo’n drie maanden voordat hij 66 zou worden, kreeg Roy van het UWV bericht dat hij niet langer hoefde te solliciteren. “De overheid had inmiddels bepaald dat dit niet hoefde als je na je 65ste werkloos zou zijn.” Zijn vrouw Annelies, die naast hem zit: “Hij was zó blij dat hij een vreugdesprong maakte. Het was voor het eerst dat ik hem zag dansen!” Toen Roy zijn eerste AOW-uitkering ontving, was de eerste vraag: hoe moeten we nou maandelijks rondkomen? “Vooraf hoor je wat de bruto-uitkering is. Toen we het nettobedrag zagen, schrokken we er een beetje van. En van de lijfrentes die we bij elkaar hebben gespaard, moeten we het met de huidige rentestand ook niet hebben”, vertelt Roy. Annelies: “We kochten een kasboekje en gingen onze uitgaven bijhouden, want we hadden daar geen goed inzicht in.” Ze stellen vast dat zij niet veel anders zijn gaan leven. Roy: “We zijn wel kritischer gaan kijken. Dat levert echt besparingen op.”
Roy en Annelies prijzen zich gelukkig, dat zij van een generatie zijn die geleerd heeft te sparen. Daardoor kunnen ze leuke dingen blijven doen. Zoals hun gezamenlijke passie: door Europa toeren met hun fraai opgeknapte MG. Dat vraagt wel financiële offers. De laatste keer dat zij van zo’n vakantie terugkwamen, was dat namelijk niet met deze oldtimer. Die volgde enige tijd later met de auto-ambulance… ●