‘Steeds nieuwe technieken, 
dat maakt het zo interessant’

Zet engineers Dick Marijne (62) en Patrick de Kuijer (27) bij elkaar aan tafel en je spreekt met heden, verleden en toekomst van BluePrint Automation.

Dick: “Ik werk hier al 35 jaar. Bij de machines die we in mijn begintijd maakten, kan je eigenlijk niet spreken van software. Dat was meer een geavanceerde relaisbesturing, nú schrijven we echt software. Je komt continu met nieuwe technieken in aanraking, dat maakt het zo interessant.”

Patrick: “En we leren van elkaar. Ik heb eerst van Dick geleerd hoe ik machines moest testen en daarna hoe ik ze moest programmeren. Inmiddels zijn we overgegaan op een nieuw besturingsplatform. Daarvan heb ik een deel van de ontwikkeling gedaan. Dat is voor Dick weer iets nieuws.”

Dick: Dat leer ik dan van Patrick.” 

Patrick heeft zijn hele werkende leven nog voor zich, Dick schuift met zijn 62 jaar al voorzichtig richting pensioen. Is dat al een onderwerp?

Dick: “Ik moet er voorlopig nog niet aan denken om de hele week thuis te zitten. Misschien dat ik wel wat minder wil gaan werken. Er zijn natuurlijk allerlei constructies mogelijk. Maar wat dat financieel precies inhoudt, moet ik nog op een rijtje zetten. Ik heb laatst wel gekeken naar mijn pensioen en dat viel me niet tegen. Het is alleen niet zeker, je weet niet wat ze allemaal nog bedenken in Den Haag.”

Patrick: “Twee jaar geleden heeft een PME-consulent hier een presentatie gegeven. Dat boeide me enorm, ik wist er eigenlijk niets van. Inmiddels heb ik me er een beetje in verdiept. Het is voor mij natuurlijk nog heel ver weg, maar het speelt al wel. Ik ben me aan het oriënteren op het kopen van een huis, en stap misschien in het huwelijksbootje. Dat laatste heeft ook gevolgen voor je pensioen.”  ●

Patrick de Kuijer 

‘Ik ben me aan het oriënteren op het kopen van een huis, en stap misschien
in het huwelijksbootje.’

Dick Marijne

‘Ik moet er voorlopig nog niet aan denken om de hele week thuis te zitten.’

foto's: mark prins

⇩  extra online content  ⇩

Technisch directeur
Elbert Griffioen

‘Ik weet niet wat er straks voor mij in de pot zit’

BluePrint Automation is goed in lastige verpakkingen in kartonnen dozen verpakken: een zakje nootjes, een pak rijstwafels, een ijsje, een zak frietjes. Lastige verpakkingen, omdat ze zich niet gemakkelijk in een doos laten zetten of leggen. Behalve met de hand dan. BluePrint Automation heeft echter bewezen dat het ook automatisch kan. Bijvoorbeeld door ze vanaf hoogte in een doos te duwen of te laten vallen, door ze op te zuigen en in een doos te leggen of door de doos eromheen te vouwen. De methode hangt uiteraard af van het product. “Een zak frietjes kun je gerust in een doos laten vallen” legt technisch directeur Elbert Griffioen uit. “Met een zak chips doe je dat liever niet. Wat ons werk moeilijk en uitdagend maakt, is de combinatie van: dat proces begrijpen, zorgen dat de secundaire verpakking, dus de doos met al die zakjes chips, zo klein mogelijk is, dat het er netjes uitziet, dat de machine niet te kostbaar is in onderhoud, maar wel betrouwbaar én 24/7 doorgaat. Dat alles moet bij elkaar komen. En dan ook nog aansluiten bij de wensen van de klant qua formaat en opbouw.”

Gezond bedrijf, gezonde mensen

Het pand van BluePrint Automation is fabriek en showroom in één. “Drie jaar geleden zijn we naar een nieuw pand verhuisd. Het is supermodern, licht en ruimtelijk. We hebben vloerverwarming, airco, het is een heel schone werkomgeving.” Dat is heel bewust: BluePrint Automation wil een goede werkgever zijn. “BluePrint is een deel van jezelf. Als het goed gaat met het bedrijf, gaat het goed met de mensen die er werken en met hun gezinnen. De gezondheid van het bedrijf en van de mensen vinden we heel belangrijk, we willen goed voor onze werknemers zorgen, we willen dat ze zich prettig voelen bij ons.” Dat lukt aardig: het verloop is laag. Mensen die uit dienst gaan, keren in veel gevallen terug op het nest. Elbert zelf ook. “Ik ben in 2002 bij BluePrint Automation begonnen als service engineer, ik installeerde machines bij klanten en was dus veel op reis. Na zes jaar ben ik uit dienst gegaan en in 2013 kwam ik weer terug, nu als servicemanager. Of ik tot mijn pensioen blijf? Ik ben 39, dus ik heb nog wel even te gaan. Toch denk ik wel na over mijn pensioen. Het is lastig dat ik niet weet wat er voor mij in de pot zit tegen de tijd dat ik met pensioen mag. Dat geld wordt beheerd door mensen met de beste bedoelingen, maar ik wil er niet afhankelijk van zijn. Daarom spaar ik zelf ook. Maar voorlopig is het nog niet aan de orde.” Hij lacht. “Ik wíl nog lang niet met pensioen.”

Met eigen ogen

CEO Martin Prakken leidt je rond bij BluePrint Automation.